André van der Veer, zoon van André van der Veer sr. en diens tweede vrouw Henriëtte M.M. Schellings, werkte na voortijdige beëindiging van zijn studie op het Canisiuscollege in zijn vaders zaak aan reparatie van vulpennen. Daarnaast drukte hij samen met zijn broer Wim en oud-schoolgenoot Toon Fredericks illegale bladen en pamfletten in de zaak van hun vader. Zijn ouders wisten van niets. Ook werkten André en Wim mee aan de verspreiding van illegale bladen. In de late avond van 30 april  werden zij opgepakt; de Duitsers troffen in de drukkerij een stapel oproepen tot staking aan.  

André van der Veer werd samen met zijn broer en Toon Fredericks op 2 mei 1943 door het Polizeistandgericht Gelderland-Overijssel te Hengelo ter dood veroordeeld. De volgende dag werd dit vonnis ergens in het bos tussen Hengelo en Delden voltrokken. Hun graven zijn nooit gevonden. 

Sinds 3 mei 2022 staat zijn naam vermeld op de toen onthulde gedenksteen voor oorlogsslachtoffers van de Sportvereniging Quick 1888.

Bronnen: PK ; OGS, gedenkboek 36; J. Rosendaal, "Theo Dobbe en de Nijmeegse Knokploeg", in: Jaarboek Numaga 2008, 51-77; RAN CDV 60; bidprentje met foto`s www.noviomagus.nl  B206; V. Roothaan, "Gewapend verzet in Nijmegen 1940-1945" in Nijmeegs Katern 2009, nr.2,  Zie ook W.A. van der Veer. Bart Janssen, Het verdriet van Nijmegen 1940-1945 blz 1238 ev